Η κ.Μαρίνα, κάτοικος επ.Αμμοχώστου διηγείται…

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των Γυναικών ή Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, γιορτάζεται στις 25 Νοεμβρίου μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 17 Δεκεμβρίου 1999. Ανακήρυξε τη συγκεκριμένη ημέρα ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.

Η ημέρα αυτή είχε ήδη καθιερωθεί από το 1981…

Μετά την δολοφονία των τριών αδελφών Μιραμπάλ (πολιτικές ακτιβίστριες στη Δομινικανή Δημοκρατία το 1960) με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο, η ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτού γεγονότος.

Στόχος είναι η ανάδειξη και η ευαισθητοποίηση ενός τόσο σημαντικού προβλήματος σε όλο τον πλανήτη καθώς και η ενημέρωση ώστε να καταπολεμηθεί αυτό το φαινόμενο. Η βία κατά των γυναικών έχει πολλές μορφές, οι πιο γνωστές της είναι η σεξουαλική, η σωματική και η ψυχική ή συναισθηματική βία.

Με αφορμή τη σημερινή μέρα…
 H 63χρονη Μαρίνα που ζει σε χωριό της Επαρχίας Αμμοχώστου, μιλά για όλα όσα βίωσε στο παρελθόν και στέλνει τα δικά της μηνύματα…
Η 63χρονη αναφέρει στο ant1iwo:
«Αρραβωνιάστηκα και μέσα σε 20 μέρες χώρισα, έχω 12 αδέλφια και ήμασταν πολύ φτωχή οικογένεια. Αυτά τότε, το 1972, ήταν αρκετά ώστε να μην θέλει κανείς να με παντρευτεί. Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ από την συμπεριφορά των γύρω μου, που ορκίστηκα να παντρευτώ τον πρώτο που θα ερχόταν να με ζητήσει σε γάμο.

Εκείνος που ήρθε…
Ήταν 12 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και ήταν ξανά παντρεμένος. Το γεγονός ότι είχε σοβαρό πρόβλημα με το χέρι του- είχε ένα ατύχημα όταν ήταν 18 ετών- δεν με απασχολούσε, έλεγα αυτά είναι από το Θεό.
Παντρευτήκαμε το 1974 και αποκτήσαμε 3 παιδιά. Η ζωή μου κοντά του έμοιαζε με κόλαση. Με χτυπούσε και με έβριζε από τότε που ήμασταν αρραβωνιασμένοι. Από το 1973 μέχρι το 1999 ζούσα έναν καθημερινό εφιάλτη…
Με έδιωχνε από το σπίτι και με απειλούσε ότι θα με σκοτώσει.
Μου έλεγε πως το σπίτι ήταν δικό του και είχε πάντα ένα μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι του. Αμέτρητες ήταν οι νύχτες που στεκόμουν έξω από το σπίτι, αγκαλιά με τα παιδιά μου γιατί φοβόμουν να μπω μέσα. Όταν κάποτε του ζητούσα να βγούμε, να πάμε σινεμά, με έσπαζε από το ξύλο και με κλείδωνε στο σπίτι. Ήθελε να πηγαίνει πάντα μόνος του.

Θυμάμαι μια φορά του είχα πει: «Είσαι πολύ μεγαλύτερος μου άρα θα πεθάνεις πρώτος» και μου είπε το εξής: «Πόσα κριάρια τρώνε τα αρνιά…».
Δούλευα μόνο εγώ και πλήρωνα όλους τους λογαριασμούς. Δεν ήθελε να δουλεύει και πολλές φορές, ερχόταν στη δουλειά μου για να του δώσω χρήματα.
Άντεξα τα πάντα γιατί δεν είχα που αλλού να πάω. Οι γονείς μου δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσουν να με βοηθήσουν και το καταλαβαίνω, ήταν πολύ φτωχοί και είχαν πολλά παιδιά. Ήταν όμως πολύ διαφορετικά τότε, μια χωρισμένη γυναίκα ήταν όπως και να το κάνουμε, μεγάλη ντροπή για την οικογένεια. Δεν υπήρχαν ούτε οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας ή αν υπήρχαν, δεν το γνωρίζαμε.

Τον Αύγουστο του 1999…
Ο άντρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο και ένα μήνα πριν πεθάνει, δέχτηκε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει. Είκοσι μέρες πριν, μου ζήτησε συγνώμη για όλα όσα μου είχε κάνει. Να σας πω την αλήθεια, τον συγχώρεσα μα οι πληγές μου παραμένουν ανοιχτές.

Δεν ένιωσα ποτέ όμορφα σαν γυναίκα, ένα χάδι, ένα φιλί…
Δεν άκουσα ποτέ λόγια όμορφα, τρυφερά. Ένιωθα πάντα σαν ένα σκουπίδι, ένα τίποτα. Για το μόνο που νιώθω περήφανη, είναι ότι παρά το γεγονός ότι πέρασα όσα πέρασα, το μόνο που με ενδιέφερε, ήταν τα παιδιά μου.
Καιγόταν η ψυχή μου που καθημερινά ήταν μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων, ντρεπόμουν πολύ αλλά προσπαθούσα πάντα και με κάθε τρόπο να τους δείχνω την αγάπη μου και αυτό σίγουρα ήταν για εκείνα μεγάλη παρηγοριά.
Σήμερα έχω ένα σωρό προβλήματα υγείας και προσπαθώ να ξεχάσω όλα όσα βίωσα, τα νιάτα που ποτέ δεν χάρηκα, τα όνειρα που ποτέ δεν έκανα.
Θέλω όμως να δώσω μια συμβουλή σε όλες τις νέες γυναίκες που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις με την δική μου…
Ξέρω καλά τι θα πει σωματική βία, ψυχολογική και σεξουαλική. Ξέρω καλά πως αισθάνεσαι όταν η καθημερινότητα σου γίνεται απειλητική, όταν νιώθεις την αξιοπρέπεια σου να εκμηδενίζεται. Μην πεις ποτέ: «Μα ντρέπομαι να μιλήσω, τι θα πει ο κόσμος…».
Να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σίγουρα μπορούν να σου προσφέρουν βοήθεια και είναι ο γιατρός σου, ο δικηγόρος σου, η αστυνομία αλλά και οι κοινωνικοί σύμβουλοι. Είναι έγκλημα με τη σιωπή σου να αφήνεις να σκοτώνουν τη ψυχή και το σώμα σου…».

Πηγή: ant1iwo.com